“Wat zou jij jezelf adviseren?” vroeg een collega-ACT-coach aan mij.

Ik wist namelijk niet wat ik met mijn gevoelens aan moest. Ondanks dat ik input van het nieuws doseer, werd ik steeds onrustiger en sneller geëmotioneerd.

Uiteraard gaf ik haar een volkomen logisch ACT-antwoord:

“Nᴀᴀʀ ᴅᴀᴛ ɢᴇᴠᴏᴇʟ ᴛᴏᴇ ɢᴀᴀɴ, ɪɴ ᴘʟᴀᴀᴛꜱ ᴠᴀɴ ʜᴇᴛ ᴛᴇ ᴠᴇʀᴍɪᴊᴅᴇɴ ᴇɴ ᴏɴᴅᴇʀ ᴄᴏɴᴛʀᴏʟᴇ ᴘʀᴏʙᴇʀᴇɴ ᴛᴇ ᴋʀɪᴊɢᴇɴ.”

Ok… Nou, daar heb ik wel een oefening voor.

Je zou verwachten dat ik wel weet wat er bij zo’n oefening gaat komen; ik heb dat al zo vaak gedaan!
Nee.
Ik was volkomen verrast door wat ik in mijn hart tegenkwam. Geschrokken eigenlijk.
En ik wist ook direct:
Dit zat er al, ook toen ik het nog niet zag.
Dit beïnvloedt mij, juist als ik dat niet wil.

Hᴇᴛ ɪꜱ ᴇʀ ᴛóᴄʜ ᴡᴇʟ.
Dan liever met aandacht, zorg en vriendelijkheid met me meedragen!
Daar functioneer ik beter van.